Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις για το ποιος είσαι και το τι πρέπει να κάνεις.. Πως πρέπει να συμπεριφερθείς σε αυτούς που στέκονται δίπλα σου.. Έζησες τόσα.. Χρήσεις και καταχρήσεις, χαμένους φίλους, νεκρούς φίλους και ψεύτικους διαλυμένες αγάπες και ανούσιες επιλογές, λάθη μικρά και μεγάλα. Λάθη που ακόμη τα νιώθεις στο επικριτικό βλέμμα των άλλων. ακόμη κι αν δεν σου λένε κάτι για αυτά. Είναι η πικρία που αναγνωρίζεις στο βλέμμα τους. Και σε τρυπάει... Σε καίει..
Και μετά από όλα αυτά τι έμαθες? Έμαθες να φεύγεις.. Να φοβάσαι.. Να ξεσπάς εκεί που δεν πρέπει. Να γυρίζεις σελίδα χωρίς να έχεις ολοκληρώσει το διάβασμα της προηγούμενης;
Έμαθες να έχεις υπομονή..
Προσπαθείς να επιβιώσεις με τα λιγοστά φορτία που έλαβες όχι επειδή δεν είχες κάποιον να στα δώσει αλλά επειδή η ζωή σε οδήγησε σε μονοπάτια όπου οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες.
Ξυπνάς λοιπόν καθώς μπαίνεις στην τρίτη δεκαετία και ψάχνεις να δεις τι έχεις "καταφέρει"..
και η απάντηση μονολεκτική:
"Τίποτα.."
Απραξία, αμηχανία, πίεση από παντού και πουθενά, μοναξιά (ω ναι η μοναξιά), ανασφάλεια.. Νιώθεις ξένος μέσα στην ίδια σου την ύπαρξη. Απλώνεις σε γνωστούς και φίλους αλλά κανείς δεν φαίνεται ικανός να σε βοηθήσει. Τα ίδια λάθη ξανά και ξανά (δικά σου ή των άλλων) με τη διαφορά ότι κάθε φορά σε επηρεάζουν όλο και λιγότερο. Καταλήγεις να γίνεσαι ψυχρός και αδιάφορος. Αναίσθητος..
Μέχρι τη στιγμή που θα νιώσεις ότι μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι εσύ.. Όταν καταλάβεις πόσο άδικος είσαι με τον εαυτό σου ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι η υπομονή σου έχει εξαντληθεί.. δεν βρίσκεις την διάθεση να υπομείνεις τίποτα από όλα αυτά ξανά.. και πρέπει να κοιτάξεις μπροστά (?) Μπορείς να κοιτάξεις μπροστά. Πρέπει να πιεστείς για να πάρεις αποφάσεις ή απλώς πρέπει να προχωρήσεις.
Και προχωράς..
No comments:
Post a Comment