32 / 52 Δρόμος

Κάθεσαι πίσω από το τιμόνι για να είσαι μόνος. Και ξεκινάς. Διανύεις χιλιόμετρα για να έχεις χρόνο με τον εαυτό σου. Δεν αποφεύγεις κανέναν ούτε προσπαθείς να τρέξεις μακρυά από τα προβλήματά σου. 

Η δικαιολογία σου.. :

"Κατάλαβε το ρε χρειάζομαι χρόνο.

Απλά λίγο χρόνο για να τα βάλω όλα όσα μου τύχανε σε μια σειρά...

Χρειάζομαι λίγο χρόνο..."

Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου χωρίς να έχεις κάποιον προορισμό στο μυαλό σου, ίσως δεν το σκεφτόσουν καθόλου. Απλώς έτυχε.. Ακουμπάς τον καφέ σου στην θήκη για το ποτήρι επιλέγεις την μουσική που θα ακούσεις στην διαδρομή και χάνεσαι στο αναπαυτικό κάθισμά σου  για μερικά δευτερόλεπτα. Στρίβεις ένα τσιγάρο βάζεις μπροστά και ξεκινάς.

Κάνεις κύκλους μέσα στην πόλη. Περνάς από γνωστά σημεία σαν να ακολουθείς την καθημερινή ρουτίνα σου αλλά αυτή τη φορά περιμένει να δεις κάτι διαφορετικό. ελπίζεις πως κάτι θα έχει αλλάξει έστω και για μια φορά. Ατυχώς όμως. Οι ίδιες εικόνες όπως κάθε μέρα κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Νιώθεις την συνήθεια να σε πνίγει κι εσύ ψάχνεις λίγο χρόνο χωρίς όλα αυτά. 

Αλλάζεις λοιπόν τη διαδρομή σου και προσεγγίζεις παλιές γνώριμες διαδρομές. Διαδρομές που έχεις ξεγράψει είτε γιατί δεν σε βόλευαν είτε γιατί ήθελες να ξεχάσεις. Τριγυρίζεις σε αυτούς τους δρόμους αλλά οι αναμνήσεις σου φέρνουν ποικίλα συναισθήματα και αντιδράσεις. Έχεις επιλέξει προ πολλού να ξεχάσεις οτιδήποτε σχετίζεται με αυτά κι αποφασίζεις να δοκιμάσεις την τύχη σου αλλού.

Κατευθύνεσαι προς την έξοδο της πόλης.  

Φτάνεις στο "σταυροδρόμι" και προσπαθείς να επιλέξεις κατεύθυνση. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο επιλέγεις πάντα τον πιο μακρινό προορισμό χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό σου το στόχο να φτάσεις ως εκεί. Και ξεκινάς.. Αυτοκινητόδρομος. Τρεις λωρίδες και νιώθεις τα κιγκλιδώματα να σου πνίγουν ενώ ταυτόχρονα βλέπεις τον εαυτό σου χαμένο στο χάος της ασφάλτου. Κινήσε με μία νορμάλ ταχύτητα στην μεσαία λωρίδα και δυναμώνεις την μουσική. Το μόνο που ζητάς αυτή τη στιγμή είναι η μελωδία που έχεις επιλέξει και η εικόνα που απλώνεται πέρα από το παρμπρίζ σου. |
Και τρως τα χιλιόμετρα γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις.. 

Ανεβάζεις ταχύτητα.

Χάνεσαι μέσα στην ορμή σου. Η όραση σου θολώνει και βλέπεις μόνο μπροστά σου. Περνάνε γέφυρες, βουνά, πόλεις, χωριά, παραλίες. κι εσύ έχεις καρφωμένο το βλέμμα σου στο δρόμο. Όσο κι αν προσπάθησες να κρατήσεις το μυαλό σου κλειστό από σκέψεις τώρα είναι η στιγμή που άθελά σου θα τις αφήσεις  μία μία να εισέλθουν. Και τότε; Τότε Χάος. Βυθίζεσαι σε κάθε σκέψη ξεχωριστά αλλά και σε όλες μαζί. Μπερδεύεσαι σε διαλόγους, με τρίτα πρόσωπα, που δεν έκανες ποτέ δίνοντας τους μια διαφορετική τροπή. Πιάνεις τον εαυτό σου να μιλάει δυνατά. Ξαφνιάζεσαι από την ένταση που ήδη νιώθεις. Δυναμώνεις την μουσική και προσπαθείς για άλλη μια φορά να κλείσεις τις σκέψεις σου εκτός. 

Οδηγείς βιαστικά.  

Βιάζεσαι να φτάσεις αλλά δεν ξέρεις που. Προσπερνάς οχήματα και όλο επιταχύνεις. Η αδρεναλίνη σου αρχίζει να αυξάνεται και ο λόγος δεν είναι μόνο η ταχύτητα αλλά τα παιχνίδια του μυαλού. Για άλλη μια φορά οι ίδιες σκέψεις βρίσκουν τρόπο να έρθουν μπροστά σου πιο έντονα από πριν. Νευριάζεις που δεν μπορείς να τις ελέγξεις και αρχίζεις να βρίζεις. Το πόδι καρφωμένο ακόμη στο γκάζι.  Ο αυτοκινητόδρομος γεμάτος με κάθε λογής όχημα κι εσύ ελίσσεσαι ανάμεσα σου τους. Πρέπει να φτάσεις. Αλλά που; 

Έξοδος.

Παρατηρείς τις ταμπέλες στο δρόμο και θυμάσαι περιοχές που έχεις επισκεφτεί στο παρελθόν με κάθε λογής παρέα.. Σχέσεις , φίλους, φίλες...  είναι εκείνη η στιγμή που το μυαλό σου γεμίζει ακαριαία με τεράστια ποσότητα αναμνήσεων και προσπαθείς να τις κατατάξεις με χρονολογική σειρά ή βαθμό σπουδαιότητας κτλ. Παρατηρείς ευθεία μπροστά μια πινακίδα. Σκαλώνεις και συνεχίζεις να κοιτάς καθώς την πλησιάζεις. Σου δείχνει έξοδο σε 500 μέτρα αλλά δεν είσαι σίγουρος τι θες να κάνεις. Τελευταία στιγμή αποφασίζεις να κόψεις δεξιά. 

Αστικό Τοπίο.

Φωτεινή πόλη μέσα στη νύχτα, όπου οι ταμπέλες σε τυφλώνουν παίζοντας παιχνίδια με το σκοτάδι. Τα μάτια σου υπνωτίζονται από την συνεχή εναλλαγή των χρωμάτων αλλά δεν σταματάς να ψάχνεις. Κάτι ψάχνεις.. Ξάφνου τα μάτια σου αστράφτουν. Οι κόρες συστέλλονται και όλα σου φαίνονται πιο καθαρά. Στρίβεις σε ένα στενό και παρκάρεις. Για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθείς να  συνειδητοποιήσεις που έχεις φτάσει.. Κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και ανεβαίνεις στο σκοτεινό πεζοδρόμιο περπατάς. Μετά από καμιά εικοσαριά μέτρα φτάνεις στην πόρτα μιας μονοκατοικίας. τώρα ξέρεις που βρίσκεσαι και γιατί.. Διστάζεις να χτυπήσεις και ήδη φαντάζεσαι τον εαυτό σου να μπαίνει στο αυτοκίνητο και να φεύγει. Κάνεις να γυρίσεις προς το αυτοκίνητο αλλά συνειδητοποιείς πόσο θα σε τυραννήσει ή σκέψη ότι εγκατέλειψες.. 

Παίρνεις μια ανάσα και γυρήζεις προς την πόρτα. Πλησιάζεις και χτυπάς το κουδούνι. Ακούγονται βήματα από μέσα. Η πόρτα ανοίγει και μαζί με το πεζοδρόμιο σας λούζει το ζεστό φως του εσωτερικού του.
" Ήρθα τελικά.." καταφέρνεις να  ψελλίσεις..
Δεν σου λένε τίποτα και σου κάνουν νόημα να μπεις.
Αν και δεν νιώθεις σίγουρος προχωράς.

Περνάς την πόρτα κι αυτή κλείνει πίσω σου, 

αφήνοντας το πεζοδρόμιο και πάλι σκοτεινό.

Dolkin

08/11/2012

Σε ενα δρομο ολο λαθη πικρες και γεματο δακρυ
οδηγω και χανομε στου λευκου την ακρη

Στου ανεμου την πορεια μ' ενα συννεφο φιλια
ταξιδευω στ'αγνωστο για μια νεα εμπειρια

Γραφωντας χιλιομετρα στην δικη μου την ευθεια
ψαχνοντας να βρω λιγη ακομα ευτυχια

Με το γκαζι κολλημενο
το μυαλλο μου θολωμενο
και ρισκαροντας εμενα ..
ενα βημα προς τα εσενα

Να γεμισω τα κενα μου
και την αδεια αγκαλια μου
να σου πω για τα τοπια
στην δκια μου την πορεια

Να σου πω για ενα δρομο που χει γραψει ιστορια
Με αιμα πονο δακρυα παθη και αμαρτια ..

Να μιλησουμε για τις στροφες που αλλαζουν δεδομενα
που θελουν αντερα γερα και χειροφρενα δεμενα ..

TrendoSkylo

27/10/2012