May 3, 2012

5 / 52 Η ροή των πραγμάτων.

Όσο το μυαλό μου καθαρίζει από τα δικά μου προσωπικά θέματα και αρχίζω να δένομαι περισσότερο με φίλους που είχα απομακρύνει από δικό μου λάθος, μία πιο βαθιά μορφή επικοινωνίας κάνει την εμφάνιση της. Αρχίζω πάλι να αναγνωρίζω τις διακυμάνσεις στην ψυχολογία τους και να καταλαβαίνω πότε κάτι δεν πάει καλά ή πότε όλα είναι τέλεια. Ακόμη και όταν δεν μου μιλάνε για αυτό.
Πόσο μάλλον όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις που έχεις περάσει και εσύ..
Αρχίζεις να δένεσαι με αυτά τα άτομα γιατί συμπάσχεις. Θες να τους βοηθήσεις, επιδιώκεις να περνάς χρόνο μαζί τους και τους βάζεις ευχάριστα στην καθημερινότητά σου. Προσπαθείς να τους κάνεις να αποβάλλουν τις άσχημες σκέψεις και να κοιτάξουν μπροστά. Αν χρειαστείς θα τους πάρεις και από το χέρι και ευγενικά θα τους τραβήξεις προς την σωστή κατεύθυνση. Θα χαρείς να τους δεις να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους και να πατάνε στα πόδια τους χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα...

Ω ναι το post  αυτό είναι 52 Weeks Thing αλλά δένει και με 1-2 άλλα posts του blog...
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..


Προηγούμενη φυσιολογική ζωή. 
Όλα πάνε καλά για το φίλο, αυτό πιστεύεις άλλωστε και δικαιολογείς την απουσία του. Χαίρεσαι για αυτόν ακόμη και αν δεν του το έχεις πει. Δεν περιμένεις ποτέ να ακούσεις κάτι δυσάρεστο από κάποιον που ξέρεις ότι είναι καλά. Έρχεται όμως η στιγμή που κάτι αλλάζει. Κάτι φέρνει δραματικές αλλαγές στη ζωή του, παροδικές ή και μόνιμες. Αν παρομοιάσουμε την καθημερινότητα κάποιου με ένα δοχείο γεμάτο νερό και δεχτούμε ότι τα μικρά σκαμπανεβάσματα της ζωής δεν μπορούν να επηρεάσουν ιδιαίτερα την ηρεμία του περιεχομένου του δοχείου τότε η πυκνότητα του νερού παραμένει στην ουσία αμετάβλητη. Είναι απλώς νερό. Μια φυσιολογική ζωή άλλες φορές ευχάριστη και άλλες φορές όχι. Θα μείνει απλώς νερό το οποίο σιγά σιγά θα εξατμίζεται μέχρι το άτομο αυτό να σβήσει οριστικά.




Η δύσκολη περίοδος
 Έρχεται μία στιγμή που κάποιο γεγονός θα εισβάλει στη ζωή και θα προσπαθήσει να ανατρέψει την σταθερότητα. Είναι μία βίαιη διαδικασία και αναταράσσει τα πάντα γύρω του. Από το σοκ ο άνθρωπος αρχίζει να αμφισβητεί ό,τι γνώριζεi, ό,τι επιθυμεί ή ό,τι έχει απλώς σκεφτεί ελλείψει σταθερών συνθηκών.
Σταματά προσωρινά να λειτουργεί φυσιολογικά και επιδιώκει να αποδεχτεί αυτό το γεγονός. Αυτή η διαδικασία όμως τον φέρνει αντιμέτωπο με το εγώ του και διογκώνει το πρόβλημα. Θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για κάτι που ίσως δεν πέρασε ποτέ από το χέρι του με αποτέλεσμα να νιώθει όλο και μεγαλύτερη πίεση από τον εισβολέα αλλά και από το περιβάλλον του.
Από κάποιο σημείο και μετά αρχίζει να βάζει τι σκέψεις του σε μια σειρά. Καταλαβαίνει τι έγινε, γνωρίζει τι έχει αλλάξει αλλά ψάχνει το γιατί με αποτέλεσμα να μένει στάσιμο. ("Στο είπα δεν κάνουμε ερωτήσεις")
 Κάποιες φορές δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει πως το νόημα δεν είναι μόνο στο να επεξεργαστεί ό,τι συνέβη αλλά και στο να το αφομοιώσει.
Και εδώ έρχονται οι φίλοι.







Η φυσιολογική ζωή μετά

Με την βοήθεια των φίλων και με τον καιρό η νέα ισορροπία θα επέλθει σε ένα πιο σύνθετο σύστημα αυτή τη φορά. Ο άνθρωπος "αποθηκεύει" τα ερεθίσματα που δέχεται και τα χρησιμοποιεί μεταξύ άλλων και ως υλικό για το χτίσιμο της άμυνάς του σε επόμενες δύσκολες καταστάσεις. Πάντα θα μεταφέρει κάποια  στίγματα πάνω του αλλά έχει σημασία να μπορεί να αμυνθεί στα χτυπήματα και να κλείνει τις πόρτες του παρελθόντος όταν η ζωή το επιβάλλει.. βλέπε.


Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο αλλά για κάποιον που προσαρμόστηκε σε νέα δεδομένα άσχετα αν αυτή η αλλαγή γίνεται αντιληπτή. Η επίκτητη αυτή ιδιότητα μας κάνει να προχωράμε μπροστά.






Το παραπάνω ποστ αποτελεί  σκέψεις και συμβουλές προς συγκεκριμένο πρόσωπο :) (άντε να βρεις για ποιο λέω τώρα..)
Ευχαριστώ τον φίλο Τάσο που αν δεν μου ζητούσε σήμερα (με μανία όμως...) γάλα στον καφέ του δεν θα έβγαζα αυτές τις φωτογραφίες.


No comments:

Post a Comment