39 / 52 Drops

Βροχερές μέρες και με θυμάμαι από μικρό να κολλάω στο τζάμι και να χαζεύω στην βροχή. Σταγόνες να πέφτουν εδώ κι εκεί ή δυνατές μπόρες να σαρώνουν τα πάντα. Δεν είχε σημασία.. Η ιδέα ότι το νερό πέφτει από τον ουρανό με μάγευε. Και συνεχίζει να το κάνει..

Με το που άκουγα τη μάνα μου να φωνάζει ότι έπιασε βροχή ώστε να μαζευτεί άρον άρον η μπουγάδα, έβγαινα στο μπαλκόνι και κοιτούσα τις σταγόνες να πέφτουν πάνω σε σπίτια, αυτοκίνητα και πανικόβλητους περαστικούς. Όταν δε είχε περάσει και λίγη ώρα και τα νερά μαζεύονταν μπροστά στα πεζοδρόμια, τρελαινόμουν να παρατηρώ τα αυτοκίνητα να πλατσουρίζουν πετώντας νερά από δω κι από κεί. Πότε δεν μου πέρασε από το μυαλό  ότι ο μπάρμπα-Μήτσος ο γείτονας δεν το έβρισκε και τόσο αστείο. Άλλωστε ήταν τόσο άτυχος ώστε σε κάθε βροχή κάποιος βιαστικός οδηγός θα τον έκανε μούσκεμα.. Αλλά ακόμη δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η γκρίνια? Δυστυχώς δεν χάρηκα από κοντά κάποια δυνατή νεροποντή σε αυτή την ηλικία όπως είναι λογικό γιατί κυκλοφορούσε μία φήμη και δεν βρήκα ποτέ ποιος π#@$&^! την διέδιδε ότι τα παιδιά αρρωσταίνουν στην βροχή τόσο βαριά που θα έμεναν στο κρεβάτι για ένα μήνα.. Όχι ότι αυτό θα με χαλούσε. Ένας μήνας χωρίς σχολείο.. ;) 

Αυτή η ιστορία βέβαια είχε κενά μιας και όταν έβρεχε πήγαινα κανονικά σχολείο και δεν είδα κανέναν παιδάκι να αρρωσταίνει από αυτό, που και να αρρώσταινε. σε 2 μέρες ήταν πίσω στο θρανίου του. Όσες φορές προσπάθησα να ζητήσω εξηγήσεις για αυτή την ιστορία, μόνο μία φράση άκουγα: "Εσύ δεν ξέρεις είσαι μικρός ακόμη" και με γείωναν πανηγυρικά.. 

Τα επόμενα χρόνια καθώς περνούσα στην εφηβεία και λίγο πιο μετά βέβαια, έχοντας περισσότερη ελευθερία ήρθα πιο κοντά στην βροχή. Αντιανεμικά-αδιάβροχα μπουφάν, αρβύλες κ λοιπά αξεσουάρ ήταν σύμμαχοί μου σε αυτή την περιπέτεια οπότε με την πρώτη ευκαιρία βρεχόμουν. Πολύ!! Δεν ήταν λίγες οι φορές που γύριζα σπίτι και έπεφτα στο κρεβάτι άρρωστος. Να!! Τελικά μου έλεγαν την αλήθεια υποθέτω.. Αλλά δεν το μετάνιωνα. Στην επόμενη βροχή πάλι τα ίδια. Κι αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν μέχρι που το styling μπήκε στη ζωή μου. 

Φράχτες, μοϊκάνες, τούφες βαμμένες και μη, βίδες, καρφιά, κέρατα, πράγματα που απαιτούσαν μεγάλη ποσότητα υλικού για να κρατηθούν. Τα προϊόντα της εποχής προσέφεραν δυνατό κράτημα, σαν logo στιγμής ή locktite αλλά με ένα μόνο μειονέκτημα. Δεν ήταν αδιάβροχα.. Και με την πρώτη ψιχάλα το κεφάλι γέμιζε μία κρεμώδη γλίτσα που έτρεχε σιγά σιγά προς τα κάτω. Προερχόμενη είτε από gel, είτε από κρέμες διαμόρφωσις ή ακόμη και Lac για τα μαλλιά. Αηδία.. 

Πέρασαν αρκετά χρόνια που απολάμβανα την βροχή πάλι (για τους λόγους που προανέφερα) από το παράθυρο ή το αυτοκίνητο που οδηγούσαν άλλοι και πάντα με την πρώτη σταγόνα ξεχνούσα τι συμβαίνει γύρω μου και φανταζόμουν το ταξίδι της συγκεκριμένης σταγόνας. Από που ξεκίνησε και ανέβηκε στον ουρανό, πόσα χιλιόμετρα ταξίδεψε ως νέφος και την διαδρομή της προς τα κάτω μέχρι να φτάσει στο παρμπρίζ μας.. Έφτασε η στιγμή όμως που καβάλησα το δικό μου αυτοκίνητο και  λίγο αργότερα ήρθε κ καθιέρωση της ατημέλητης κόμμης οπότε με το που έβρεχε με έτρωγαν οι δρόμοι και τα χιλιόμετρα. Καφεδάκι, καλή μουσική και κάποιες φορές ενδιαφέρουσα παρέα. Μιa συνήθεια που έχω μέχρι σήμερα και πιθανότατα δεν θα κόψω ποτέ..

Με τα χρόνια κατέληξα στο ότι δεν μου αρέσει μόνο η βροχή αλλά και ο συννεφιασμένος ουρανός. Κάθε φορά όμως περιμένω με ανυπομονησία την βροχή να σκάσει και τότε βουρ στα χιλιόμετρα. Μέρα και νύχτα.


Δωράκι...
Singing In The Rain
performed by Gene Kelly