2η μέρα λειτουργίας / Μεταφορά Blog

Ο οργανοπαίκτης κλεφτάκος
(click για μεγαλύτερη προβολή)

Θεώρησα πιο λειτουργικό το blogspot από το wordpress μιας και το google μας συνδέει πιο εύκολα οπότε θα συνεχίσουμε από δω.

Αθήνα, πλατεία Oμονοίας 20/10/2011. 

Tριγυρίζουμε στην Αθήνα ψάχνοντας για κάποιο μαγαζί με φωτογραφικά είδη. Ψάχνω τιμές για τσάντες μεταφοράς φωτογραφικού εξοπλισμού αν και η επιλογή της μέρας αποδείχθηκε λάθος. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα κλειστά λόγω του φόβου πρόκλησης ζημιών δεδομένου ότι οι συγκεντρώσεις στο σύνταγμα συνεχίζονται. Η μέρα θα αποδειχτεί τραγική λόγω του θανάτου μέλους του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα από την εκτεταμένη χρήση χημικών.

Τα ΚΝΑΤ και οι Α/Α μαζί με άλλους πολίτες συγκρούονται στο σύνταγμα ενώ στην Ομόνοια τα ΜΑΤ πίνουν καφεδάκι και χαζεύουν την χαλαρή κυκλοφορία. Σταματάμε σε ένα από τα Περίπτερα της πλατείας δίπλα σε μία από τις εισόδους του Μετρό. Ένα πιτσιρίκι περνάει από μπροστά μας έχοντας στην πλάτη του κρεμασμένο ένα μικροσκοπικό ακορντεόν. Σαν παιχνίδι φαίνεται. Απορώ αν όντως βγάζει νότες ή απλώς ήχους. Ασυναίσθητα παρατηρώ τον μικρό οργανοπαίχτη καθώς μας προσπερνάει. Πιο πέρα βρίσκεται ένας χώρος μηχανημάτων του μετρό και ακριβώς δίπλα, μπροστά από ένα σωρό σκουπιδιών υπάρχει ένα ποδηλατάκι κλειδωμένο με μία ψεύτικη αλυσίδα σε ένα στύλο. Είναι ένα παλιό παιδικό ποδήλατο αλλά φαινομενικά σε καλή κατάσταση. Ο πιτσιρικάς το προσέχει από την πρώτη στιγμή και δειλά το πλησιάζει επεξεργαζόμενος την κλειδαριά του. Έχουμε αντιληφθεί την συνέχεια οπότε παρακολουθούμε την σκηνή. Ξεθαρρεύοντας πλησιάζει το ποδηλατάκι και αρχίζει να τραβάει την κλειδαριά. Ρίχνει μια βιαστική ματιά γύρω του αλλά σταματάει πάνω μας. Χωρίς να δίνει σημασία για το ότι τον βλέπουμε συνεχίζει να παλεύει με την κλειδαριά. Η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγες στιγμές αργότερα και λίγο πριν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο στο κέντρο. Περνώντας από δίπλα του σκεφτόμουν πόσο απλός και αθώος μπορεί να είναι άραγε ο κόσμος για τα παιδιά; Σε μία περίοδο όπου το μέλλον όλων μας φαίνεται δυσοίωνο, με την χώρα να χτυπάει ρεκόρ ανεργίας ενώ παράλληλα  βρίσκεται στα όρια χρεοκοπίας, ένα μικρό παιδί έχει τόσες λίγες απαιτήσεις ώστε να είναι ευτυχισμένο. Ένα μικρό ποδηλατάκι για ένα παιδί που στερείται την αθωότητα των παιδικών του χρόνων ή ένα φτηνό παιχνίδι που απλώς του κάνει εντύπωση μπορεί να οδηγήσει σε  τόσο μεγάλη χαρά ώστε όλα τα άλλα γύρω του να φαίνονται ανούσια. Μήπως τελικά εμείς κάνουμε λάθος που ασχολούμαστε με όλα τα άλλα; Μήπως τελικά τα απλά πράγματα φέρνουν την ευτυχία; Έχω την εντύπωση ότι μάθαμε να έχουμε πολλά ή να έχουμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε πολλά με αποτέλεσμα η ευτυχία μας να εξειδικευτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε οι παρωπίδες που φοράμε πλέον δεν μας αφήνουν να δούμε τα απλά πράγματα στη ζωή.

Μετά την σύντομη εξερεύνησή μας στο κέντρο και βλέποντας παντού χαλαρές διμοιρίες των ΜΑΤ να χαίρονται τον ελεύθερό τους χρόνο επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο για να βρούμε την κλειδωνιά σπασμένη και το μικρό ποδηλατάκι να λείπει. Ο μπαγασάκος τα κατάφερε σκέφτηκα. Έπειτα από 20  περίπου λεπτά μπαίνοντας στον ηλεκτρικό ενημερωθήκαμε για τον νεκρό στο Σύνταγμα και μία πικρία μας κατέκλυσε η οποία μας ακολούθησε μέχρι την επιστροφή μας στην Κόρινθο.

Ωστόσο η ίδιες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου  μέχρι αργά το βράδυ. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση με τους τραυματίες, τι συγκρούσεις, τους άνεργους, την κρίση, τα χρέη, τους συνταξιούχους που κόβουν από παντού για να τα βγάλουν πέρα μέχρι την επόμενη μέρα υπάρχουν και κάποιοι που γυρίζουν χαρούμενοι σπίτι. Και όλα αυτά με ένα παλιό ποδηλατάκι.